Bütün gün arkadaşlarımla oynayacağım bir gün, Cumartesileri kim sevmez ki? Sabahın erken saatlerinde kalkıp okula gitmeyecektim, istediğim saatte kalkacaktım ve annem bana mis gibi bir kahvaltı hazırlayacaktı ve karnımı bir güzel doyuracaktım...

Yürüyorum, adımlarımda bir yanlışlık, bir hata var, ben miyim bu topllayan? Günlerdir üzerimde ütüsü dahi olmayan beyaz bir gömlek ve kahverengi, bana bolca gelen bir pantolon...

İş çıkışı Adnan'la ilk karşılaşmam günün en sıradan anlarıydı. Açlık, susuzluk hatta bacaklarıma giren ağrıları geçtim, az sonra İstanbul'un otobüs ve minibüslerinin ne kadar meşhur olduğunu aklımda tazeleyecektik...

 Günün geri kalanında da yüzündeki hüzün arada sırada belirginleşmişti. Her zaman gözlerinde gördüğüm umut ve mutluluk bu gün yoktu. Gün içerisindeki sessizliği ve endişesi birşeylerin yolunda olmadığının göstergesiydi...